مناظره شروع شده است، من در اتاق مشغول کارهای شخصی ام هستم. اما اضطراب و تشویش دارم. چرا؟
بحث های کلانی درباره حکومت اقتدارگرایی و پیوند حکومت با ارزشها شده است. وقتی که رای دادن به فلان کاندید مورد رضایت خداست یا اساسا رای دادن امر امام زمان است و اگر نکنی حرف امام معصوم را رد کردی، نتیجه ای جز تهی و پوچ شدن ارزشها نخواهد داشت و سیستم را اقتدارگراتر خواهد کرد. اما بحث من که اینها نیست!
سوال من از خودم این بود که چرا از اینکه منازره نمی بینی مضطرب شدی؟
در نظر من نتبجه ی تقلیل یافته ی پیوند حکومت و دین، به سبک فعلی، در مردم می شود اضطراب و خشم.
من اخبار را پیگیری نمی کنم. اما چرا همچین چیزی تشویش آور است؟
حدسم این است: چون حکومت خودش را اوبژه رعیت کرده است. اوبژه معنایش این است که تو همه چیزت از من است، منبع وجود تو من هستم. منبع اتکای تو من هستم. اگر نباشم، تو هم نخواهی بود. همان چیزی که در پدر و مادر می جوییم. اساس اضطراب ها به رابطه بین فرزند و اوبژه برمی گردد. کودک در آن واحد عاشق کسی است که از او متنفر است و این تناقض رعب آور است.
اضطراب شالوده روان را سست می کند. و من-دانشجوی روانشناسی- مجبورم درباره ابتدایی ترین مسئله-رای دادن یا ندادن یا به چه کسی دادن- نه در تردید بلکه در اضطراب باشم. "او اوبژه من است و من نباید به او خیانت کنم". اینطوری، همه-دقیقا همه-به زودی به رواندرمانی نیاز پیدا خواهند کرد.
چه باید کرد؟ همان کاری که در رواندرمانی رخ می دهد: حق داری نسبت به والدینت خشمگین باشی و بتوانی آن را درک کرده و ابراز کنی. کافیست این اگاهی و بستر به مردم داده شود. خشم و تناقضاتشان به حساب بیاید. بخشی از کار حل شده است.
آن وقت میشود رفت و مناظره دید!